De termen Dyslexie en Dyscalculie worden de laatste tijd veelvuldig gebruikt in het onderwijs. Soms heel verwarrend! Want wat is nu het verschil?

Dyslexie is een verzamelnaam voor allerlei problemen die te maken hebben met geschreven taal. Het belangrijkste kenmerk van dyslexie is dat er een hardnekkig probleem is bij het aanleren en vlot toepassen van het lezen en spellen op woordniveau. Kinderen met dyslexie hebben veel extra oefening nodig om het (technisch) lezen aan te leren. Verder maken kinderen met dyslexie langdurig veel spellingsfouten en hebben, om dat te voorkomen, veel steun nodig van spellingsregels.

Daarom is het van belang dat dyslexie bij een kind zo vroeg mogelijk wordt ontdekt. Hoe eerder een gerichte aanpak van lees- en spellingproblemen kan starten, hoe groter de kans op succes.

Dyscalculie is een rekenprobleem. Er zijn moeilijkheden bij optellen en aftrekken, de tafels blijven niet lang zitten, ook niet na heel veel oefenen. Bij Dyscalculie komt het automatiseren van de rekenhandelingen niet of maar heel moeizaam tot stand. De sprong over het tiental blijft erg veel moeite kosten. Bij kinderen valt de stoornis op te merken door een zekere achterstand in het rekenen die niet kan worden teruggevonden bij de andere vakken. Men heeft dus een grotere wiskundige achterstand dan voor het intelligentieniveau normaal is.

Bij Dyscalculie is het heel belangrijk dat er wordt gekeken naar de mogelijkheden van het kind. Welke rekenvaardigheden beheerst dit kind? Vandaar uit wordt er met hele kleine stapjes nieuwe leerstof aangeboden. Waarbij er steeds nauwkeurig wordt gekeken naar of het kind. Wat gaat goed en wat is nog moeilijk. De basis (optellen en aftrekken) blijft belangrijk.

Allereerst wordt een rekentoets afgenomen waarbij de leerling verwoord hoe het tot rekenoplossingen komt. Op basis van deze gegevens wordt er een individueel plan gemaakt die zorgt voor een goede en stevige basis om verder te komen op het gebied van het rekenen.